“Sen yaşa diye kendimi feda ediyorum ve edeceğim.”

Seviyorsan, âşıksan onu her zerresine kadar sevmelisin. Gülüşüne hayran olmalısın mesela. Karşılık, çıkar beklemeden en içten duygularını ona adamalısın. Öyle yaptım.

Ben Efsun Demir, Poyraz Akgül’ü iliklerime kadar sevdim. Kimseye anlatmadan, uzaktan, dokunmadan sevdim. Onu kurtarıcım olarak gördüm. Beni bu dertlerden, acılardan kurtaracak, yanında nefes aldıracak bir liman olarak… Yeşil gözleri ara sıra bana değdiğinde yanımdan bir an bile olsun ayrılmayan Canavar’a rağmen içimi titretti. Onun yeşil gözlerini gördüğüm an Canavar ortalıktan kayboluyor beni kendime bırakıyordu. Birkaç gün gelmiyordu. Geldiğinde ise başkasından medet umduğum için bana kızıyor, bağırıyordu.

Bunlar beni mutlu etmeye yetiyordu. Onun bir bakışı Canavar’ı uzaklaştırıyordu. O kesinlikle bir kurtuluşun ardından yaşayabileceğim güvenli bir ev gibiydi. Bir süre böyle ilerledi. Sadece ona aşkla bakan gözlerimle her yaptığını aklıma kazımak istercesine izledim. Günler birbirini kovalarken ona karşı duygularım, başkalarına da olsa gülüşünü gördüğünde anbean arttı. Hâlbuki benimle konuşmamıştı bile, ona neden bu kadar çekilmiştim ki? Canavar ve onu yenme isteği diye açıkladı kalbim…

Bir süre sonra Canavar artık bu duruma alışmıştı. Poyraz’a attığım her adım da, konuşma çabamda usulca beni terk ediyordu. Her seferinde gelmeyecek gibi gidiyor, sonra geri geliyordu. Ta ki ara sıra havadan sudan konuştuğum Poyraz; yanıma oturup, derin bir gülümseme sunup, gözlerini gözlerimden bir saniye bile ayırmadan onunla sevgili olup olmayacağımı sorana kadar…

Canavar yok oldu.

Efsun yeniden yaşamaya başladı.

Ağladım, bu sefer mutluluktandı. Kurtulmuştum Canavar’dan. Artık kendi hayatımı yaşayabilir, Poyraz’ı korkmadan sevebilirdim. Poyraz ne ara bana ilgi duyup açılmıştı bilmiyordum. Bunu da sorgulamıyordum, olmuştu ya bu benim için yeterliydi! Canavar bir ay gelmedi. Onu hissetmedim. Hiç özlemedim. O kadar mutluydum ki, tanrıya her gün şükürler ediyordum. Poyraz ile o kadar iyi vakit geçiriyorduk ki yüzümdeki gülümseme bir an bile bozulmuyordu.

Kendi kararlarımı verebilmek o kadar kıymetliydi ki benim için, sırf bu sebeple onların değerini çok iyi bildim. Bunlar Poyraz’ın varlığıyla bana bağışlandığı için Poyraz’ı da başımın gözümün üzerinde tuttum. Her şey yolunda giderken, sonunda kurtuldum derken bir sabah beni alarm değil simsiyah karanlık gözler uyandırdı. O kadar korkmuştum ki dilim lal olmuştu. Aklıma o anlar yeniden geldiğinde gözlerimi sıkıca kapattım, tıpkı o an yaptığım gibi…

Canavar hiç konuşmadı. Beni yok ettin diye kızmadı. Zihnime girip intikam alırcasına beni yönetmedi. Sadece gülümsedi. Kalkıp titreye titreye giyinmemi, okula ondan kaçarcasına gitmemi sırıtarak izledi. Hemen okulda Poyraz’ı arayıp onu buldum. Canavar’la yeniden yaşayamazdım. Nefes almayı öğrenmişken bu lüksten vazgeçemezdim. Poyraz’ın yanına gittiğimde Canavar yine yok oldu. Derin bir nefes almıştım ki Poyraz beni kolumdan tutarak kimsenin olmadığı bir köşeye çekti. Kolum acıyordu ve daha önemlisi gözlerinde artık sevdiğim yeşil hareleri göremiyordum. Göz rengi tıpkı Canavar’ın ki gibiydi. Simsiyah… Canavar ve onun acımasızlığını hatırlatıyordu.

Hatırlatmıyor, artık hissettiriyordu.

Saçlarımdan tutup kafamı duvara vurduğunda şok olmuştum. “Ne oluyor?” diye çığlık attığımda, bilmiyordum onun son haykırışım olduğunu. “Beni” dedi gözleri dönmüş gibi “nasıl aldatırsın?”  Canavar ortaya çıktı. Poyraz’ın asıldığı ve sıkıca tuttuğu saçlarıma inat, şaşkın ve kırgın bakışlarımı bir kenara atarak ona sertçe baktım. O an anladım. Poyraz kurtuluş değildi. Poyraz, Canavar’a uzun bir hayat verecek bir piyondu.

“Beni özledin mi küçük kızım?”

Sözleri kanımı dondurdu. Poyraz’ın bacak arasına attığım tekme ile saçlarım serbest kalırken koştum. Kaçmak istedim. Ama hiçbir şey istediğim gibi olmadı, hiç olmamıştı zaten. Canavar zihnimdeki tahtına oturdu. Adımlarım yeniden Poyraz’ı buldu. O kadar sert vurmuştum ki can acısı ve korkuyla… İki büklüm olmuş düzelememişti. Girdiğim şoktan saç diplerimdeki o acıyı bile unuttum.

Dizlerimin üzerine çöktüm. Poyraz’ın bana bakmasını sağladım. Ayaklarına sarılıp Canavar’ın sözlerini, bizi izlemeye başlamış okul sakinleri ve Poyraz’a sundum.

“Beni affet. Özür dilerim! Seni çok seviyorum.”

O günden sonra Poyraz’a da hiç güvenmedim. Bana iyi davranan herkes Canavar’ın bir oyunu gibi geldiği için hepsinden uzak durdum. Yeni kurtuluşlar aramayı bıraktım. Hayal kırıklığı ile yaşamayı öğrendim. Poyraz’ın her şiddet uygulayışında kaçmak istedim. Yönetildim, ayaklarım bana değil Canavar’a itaat etti. Sözlerim benim değil, Canavar’ın temsilcisi olmuştu.

Benim olması gereken her şey bir başkasını temsil ederken ben, ben olamazdım ki! Korktuğum başıma gelmişti işte. Canavar olmadan da ben onun gibi davranmaya başlamıştım. Karşımda nefes alması gerektiğini söyleyen, zifiri karanlık gözleri parlayan adama bakılı kaldım. Böyle olmamalıydı. Bu gün bana armağan edildiğine göre, kalkıp gidebilirdim. Poyraz’a haddini bildirebilirdim.

Bunların hiç birini yapmadım.

Beni dikkatlice izleyen siyah gözlere gülümsedim. Üzerimde anlamsız bir sakinlik vardı. Her şeye alışmış mıydım?

“Neden?”

Poyraz’a bakıp kısık sesle konuştuğumda alev alev yanan bakışlarına bakılı kaldım. Ellerini sinirle dağınık saçlarına daldırdı. Ardından tüm sınıfın bize bakmasını sağlayacak hareketi yaptı. Masaya sertçe elini vurdu. İrkilmek istedim ama artık bunlar benim için sıradan hareketlerdi. “Ben yanındayken bile gözün başkalarında!” Ona bakmaya devam ederken gülümsedim. Bana ilk vurduğunda da onu aldattığımı söylemişti. Şimdi de Canavar’a baktığımı fark etmiş, başkaları ile flörtleştiğimi sanmıştı.

Kaçabilirdim. Yapmadım. Canavar’ın bakışları çok dikkatliydi.  Neden diye sormam bile hataydı. Aynı boktan şeylerdi. Acıyan suratımla yüzüm buruşurken “Lavaboya gitmeme izin ver, insanlar bize bakıyor.” derken buldum kendimi. Yanımdan sertçe kalktı. Kalkıp lavaboya doğru adımlarken bana bakan insanların suratlarının ortasına yumruk atmamak için kendimi zor tuttum. Sadece bakıyorlardı. Kimse engel olmuyordu.

Canavar’ın peşimden geldiğini eğlenen sesini işittiğimde fark ettim. “Canın çok yanıyor değil mi Efsun’um?” Onu tanımayan birisi bunu şefkatli bir cümle sanabilirdi. Değildi. Ona yandan bir bakış attım. Çok sinirliydim. Ben bunları hak edecek ne yaşamıştım? Bu nasıl bir lanetti böyle?

Okulun kızlar tuvaletine girdiğimde içeride ki alt sınıf öğrencilerin gözleri beni buldu. “Çıkın!” Sert sesim ile söylenseler de teker teker çıktılar. Aynaya baktığım da yüzüm tekrar buruştu. Arkamda bir dağ gibi duran Canavar ve gülümsemesi de aynaya yansıdı.

“Neden kaçmadın? Bugününü sana hediye etmiştim?”

Gerçekten şaşkın sesi ile derin bir nefes alıp sinirimi ve nefretimi unutmaya çalıştım. Bundan sonrasını da düşünmeli, oyunuma devam etmeliydim.

“Sana söylemiştim, biz biriz. Sen yaşa diye kendimi feda ediyorum ve edeceğim.” Artık zihnime girme diye devam etmek istedim, yapmadım.

Kaşları havaya kalkarken yüzünde gururlu bir ifade oluştu. Onu ilk kez böyle görmüştüm. Aynada onu izlerken biraz daha yaklaştı. Göğsü sırtıma değerken kafama bir öpücük kondurdu. Onu hiç bu denli şefkatli görmemiştim. Şefkat değil, teslimiyetini kutluyor. O kazandı, öyle sanıyor dedi mantıklı tarafım. Haklıydı, yine de mutluydum. Gerçekten inanmıştı bana. Yüzümü öpücük yüzünden buruşturmak istesem de sadece gülümsedim. Geri çekildi ve “Yalnız kalmaya ihtiyacın var.” dedi.

Yok oldu. Kendi başıma kaldım. Yüzümde benim de gururlu bir ifade oluştu. Dudağımın bir kenarı yukarı kıvrıldı. Sonunda bir şeyleri tek başıma başarıyor gibiydim. İnsanlar acımı göremiyordu, Canavar çok iyi bir oyuncuydu. Onlardan artık medet umamazdım. Bir kere medet ummuş, kazandığımı sanmıştım. Onunla birlikte, Poyraz’la… Âşık olduk. Arkadaş olduk. Bir olduk.

Oldun!

Sonuç belliydi. Kimseye güvenme, dost sanma diye tekrarladım. Yeşil gözlü Poyraz’ı özlemek istiyordum ama yapamıyordum. Yaptıklarından sonra özleyemezdim.

Beni umuda muhtaç bırakacak kişiden çok; umutlandırıp, yarı yolda bırakan kişi canımı yakıyordu.

Nerede okuduğumu hatırlamadığım bir söz uzun zamandır hafızamdan silinmiyordu.

Aynaya bak, âşık olmadan önceki sana benziyor mu?

Eskiden bu söz benim için bir anlam ifade etmezdi. Fakat şimdi… Sözdeki dediği gibi dakikalardır aynaya baktım. Aynadaki ben, âşık olmadan önceki bana benziyor muydu? Eskiden de mutlu değildim evet ama geçmişte yüzümde beş parmağın izi yoktu. Vücudumda her gün yeni bir tanesi eklenen yaralar yoktu. En önemlisi eskiden hareketlerimi, düşüncelerimi engelleyen Şeytan yoktu…

Canavar ile aramızda geçen son şeyleri düşünmemle gerildim. Onu kandırdığımı illaki anlayacaktı ve bunların bir karşılığı olacaktı. Karamsarlık vücudumu ele geçirdiğinde suyu açtım. Ne yapacağımı bilmiyordum. Beni öpen Canavar’ı tanımıyordum. O hep acı çektirirdi. Bu halleri yabancıydı. İstemsizce kendimi bir oyun için değil de gerçekten kendimi ona adasam ne olur, daha iyi bir yaşam sürebilir miyim diye düşünürken buldum. Bu düşünce kanımı dondurdu.

Vazgeçemezdim.

Karşı koymalıydım, onu kandırmayı başarmışken devam etmeliydim. Ona teslim olmam için beni ikna ettiğini düşünmek korkmamı sağladı. Titreyen elimi suya doğru uzattım ve avucumu suyla doldurdum. Önce soğuk suyu yüzüme çarptım ardından yavaş yavaş yanağımı ovalayarak acısını geçirmeye çalıştım. Hiç bir şey olmamış gibi aynı hissizlikle tuvaletten çıktım ve üzerimdeki bakışları umursamamaya çalışarak sınıfa gittim. Fevri davranamazdım. Her adımımı planlamalıydım. Bu fırsat bir daha ayağıma gelmeyebilirdi. Daha ortalıktan kaybolan Poyraz ve arkadaşları gelmemişti, umarım gelmezlerdi.

En arkadaki sırama geçip oturduğumda gözlerimi kapayıp yok olmayı diledim. Neden bu hayatta çektiğim acıların karşılığı iki saniye de olsa mutlu olamıyordum? Bu acıları bir gün mutlu olmak için çekmiyorsam neden çekiyordum? Neden katlanıyordum?

Başka bir yaşam olmalıydı. Böyle acı çekmek için yaratılmış olamazdım… Kafamı duvara yasladım ve gözlerim kapalı bir şekilde bekledim. Belki sınıfa gelince beni görmez, sanki hiç bir şey yaşanmamış gibi yanıma gelmezdi. Sahi ne zaman istediğim olmuştu ki şimdi bu dileğim gerçek olacaktı?

“Efsun?”

Omzuma dokunan el miydi beni bu kadar tedirgin eden? Yoksa bu ses mi? Gözlerimi araladım ve yanımdaki boşluğa oturmuş Poyraz’a baktım. Her zamanki gibi hiç bir şey olmamış gibi davranıyordu.

Konuşmadım. Tepki vermedim. Ondan ayrılmak istediğimi, onu sevmekle hata yaptığımı haykırmak istiyordum. Eğer Canavar sözünde durmazsa, bugünümü bana vermediyse sesimin çıkmayacağını, acı çekmem için yaratılmış sahibimin beni susturacağını biliyordum. Yine de bugünümü kurtarmak için yarınımı hiçe atmayacaktım. Sözcüklerimi yuttum.

Poyraz biraz daha yaklaştı ve elini yüzümdeki kızardığına emin olduğum, sızlayan yanağıma koydu. Acıttığı yerlere dokununca iyileşeceğini mi sanıyordu? Eğer öyleyse ben açardım onun için göğüs kafesimi, en çok acıttığı yere kalbime dokunsaydı. Onu gerçekten sevmiştim. Farklı olduğunu düşünmüştüm. Tepki vermedikçe yüzüme biraz baskı uyguladı. Acıdı fakat belli etmemeye çalıştım. Gözlerine boş boş bakınca kendini açıklama gereği duymuş olmalı ki konuştu.

“Ben sinirlendim. Başkalarına baktığın gerçeği beni deli ediyor, neden benimle yetinmiyorsun?”

Açıklama mıydı bu? Özür dilemiyordu bile. Ona bakmaya katlanamadığım için başımı tam zıddına çevirdim. Yüzümdeki eli boşluğa düştü. Sinirlenmesin, alınganlık olarak görünmesin diye kafamı usulca sallamayı ihmal etmedim. Ona karşı çıkmayacaktım. Yeniden acı çekmeme gerek yoktu, Canavar isteyene kadar.

“Bir daha kimseye bakma tamam mı? Katlanamıyorum.”

Sahiplenme miydi, yoksa hastalıklı bir düşünce mi diye dönüp gözlerine baktım. Koyu kahverengiydi, hastalıklıydı.

Şu an özür dileyebilirdi mesela? Ya da ne özrü! Canın acıyor mu diye sorabilirdi. Sana bunu yaptığım için pişmanım diyebilirdi. Veya da daha çok sinirlenip benden ayrılarak bu çileye son verebilirdi. Yapmadı. Poyraz olduğunu yine kanıtladı. Sadece kendini ve o kıskançlık krizlerini düşündü.

Cevap vermeden yine kafamı salladım, susmasını istiyordum. Elinin tersini yeniden yanağımda sızlayan yere koyup okşadığında hem acı hem de iğrenti ile yüzümü buruşturdum. Canavar olsaydı bunu yapmama izin vermezdi. Bir başkasının görme ihtimalini düşünürdü. Yüzümü kimse görmesin diye başımı eğdim. Elimi yanağımdaki ele koyarak uzaklaştırdım. Sinirlenmesin diye elini tutuyormuş gibi yaptım.

Poyraz sessizliğe büründüğünde başımı yerden kaldırarak önüme baktım. Bana bakan insanlar vardı ama yalnızca iki kişinin bakışları yargılamıyordu. Poyraz’ın arkadaşı Ayaz ve sınıftan bir diğer kişi Mert’in yüzümü inceleyen bakışları ile karşılaştım, görmüşlerdi! Yüzümdeki acı dolu ifadeyi hemen düzelttim ve ifadesiz bir şekilde onlara bakmaya çalıştım. Fark etmeleri bir nebze güzeldi, anlarlardı belki zorla durduğumu. Ama Canavar’a bugün karşı çıkamazdım, onun tarafında olduğunu hissettirmeliydim.

Poyraz yeniden başka erkeklere nasıl bakarsın deyip, şiddete başvurmasın diye bakışlarımı sınıftan çekip kendisine yönelttim. Bir eline telefonu almış bir şeyler yapıyordu. Derin bir nefes aldım. Zilin çalmasına biraz daha vardı ve ben sınıftan uzaklaşmak istiyordum. Sıkıntı yeniden yüz ifademe vurdu. Ben tam tepkisini bir seferliğine umursamayıp ayaklanacakken Ayaz’ın sesini duydum.

“Poyraz gel hadi kantine gidelim.”

Poyraz bana kısa bir bakış atıp kafasını sallayarak ayağa kalktı. Ayaz Poyraz’a göre daha naifti. Hem yüz hattı olarak daha yumuşakken, hem de karakter olarak daha vicdanlıydı. Poyraz’la nasıl arkadaşlardı bilmiyordum. Ayaz yine acı çektiğimin farkına vararak onu benden uzaklaştırmıştı… Bunu daha önce birkaç kez daha yapmıştı. Her şiddete tanıklık ettiği anlarda onu durdurmuş, uzaklaştırmıştı. Canavar onu sevmiyordu, buna emindim fakat hiç hakkında konuşmamıştık. Ayaz ve Poyraz sınıftan çıkınca başımı sıraya koyarak her şeyin geçmesini, bitmesini diledim. Her zaman geçerdi değil mi?

Uyuklamaya başlamışken üzerimde bir gölge hissettim. Poyraz’ın geldiğini anlamıştım. Ondan başkası gelmezdi buralara, tanırlardı Poyraz’ı. O gölge öylece hareket etmeden durunca yerimde rahatsızca kıpırdanarak sızlayan sırt yaralarımı ve yüzümü umursamadan sıradan başımı kaldırdım. Gördüklerim üzerine sertçe yutkundum.

Bu çocuğun burada ne işi vardı? Mert… Öylece başımda dikilerek yüzündeki buruk gülümsemesiyle bana bakıyordu. Poyraz dikkatimi çektiği zamanlarda Mert ile de yakın sayılırdım. Canavar onunla konuşmamı engellememişti. Genelde nerede arkadaş edinmeye çalışsam hemen onu yok ederdi. Beni asık suratlı, çekilmeyen bir soğuk nevale gibi gösterirdi. Mert bunu umursamazdı. Hatta bir seferinde Canavar’ın “Şu gevşekte sıktı artık.” deyip sinirlenmesini sağlayacak şeyleri söyleyip beni güldürmüştü.

“Herkes gibi sahte ve iğrenç olmaktansa o kişilere iğrenerek bakan bir güzelliği sevmek daha mantıklı geldi.”

Eğlenerek söylediği için ve Canavar’ı kızdırdığı için gülmüştüm. Gülmemle Canavar buna katlanamayarak gitmişti. Gittiğinde kafama dank etmişti. Beni sevdiğini söylemişti. Belki bir şans verilebilirdi. Uzun boylu, esmer ve tıpkı Poyraz gibi sert hatlara sahipti. Her şeyden önce konuştuğumuz vakitlerde komik ve düşünceli birisi gibi gelmişti. Ama Canavar’dan kurtulmak isteyen bir Efsun için yeterli değildi. Canavar’ın söyleteceği iki söz onu uzaklaştırır, hatta benden nefret etmesini bile sağlayabilirdi. Bu yüzden bir ilişki istemiyordum. Sonuçta hayat benim bile değildi. O ilişkiyi ben yaşayamazdım.

Mert ile Canavar’ı aynı karede düşünmekte istemsizce gülmemi sağlıyordu. Bu yüzden reddetmiştim onu. Elimden geldiğince nazik olmuştum. O zamandan sonra zaten o da herkes gibi beni görmezden gelmişti. Nazik olmamı umursamadan, bir küçük hayır cevabı onu uzaklaştırmaya yetmişti.

Canavar’a gerek kalmadı demiştim o zamanlar içimden.

Sonrasında Poyraz’la gelişen ilişki, kurtulma ve sevilme ihtimallerimle birlikte iyice beni sevmemeye başlamıştı. Üzerimde yakaladığım sert bakışları bunu gösteriyordu. Şimdi neden beni görmezden gelmiyordu ki? Poyraz’ın görmesini ve acılarıma yenisini mi eklemek istiyordu? Neden karşıma dikilmiş, eskisi gibi bakıyordu?

İçimdeki sönen ateş yeniden harlandığında anladım, yetmemişti canavara. Canımı yakmak için başka sebepler üretiyordu. Bana bunu söyleyip, göstermese bile hissettiriyordu. Hissediyordum. Ben içimden gitmesi için dualar ederken, Mert sadece gözlerime bakıyordu.

“Efsun biraz konuşabilir miyiz?” dediğinde tepki veremedim fakat o devam etti. “Poyraz’ın aptallıklarını gerçekten seviyor musun? Seni güldürecek, normal bir ilişki yaşamak varken neden onun gaddarlıklarına aşkla bakıyorsun? Hiç canın da mı yanmıyor?”  Canavar’ın aşk dolu bakışları onlar Mert. Her şey, herkesin senin gibi düşünerek beni dışlaması için. Kendini döven birisini seven aciz demesi için… İçimden ona vereceğim cevap için binlerce cümle geçerken, ağzımdan sadece o sözcük çıktı.

“Git.”

Gitmesi lazımdı, yeniden bana zarar vermesine izin veremezdim. Elimden hareket etme, konuşma yetkim alınmadan onu uzaklaştırmalıydım. Biraz daha kalırsa her şeyi anlatmak gelirdi içimden. Oyunumu bir kenara bırakıp ona umut dolu gözlerle bakmak… Bunları yapamadan Canavar’ın zihnime gireceğini biliyordum. Buna izin vermezdi. Kendi yok oluşunu hazırlamazdı. En önemli soruyu kendime sormaya hep korkuyordum.

Birine Canavar’ı anlatacak fırsatım ve gücüm olsa bile onlar buna inanır mıydı?

Kararlılığımı gören Mert duraksadı, omuzlarını düşürerek arkasını döndü ve gitti. Gözlerindeki hayal kırıklığını görmüştüm. Eminim ki o da artık diğerleri gibi düşünecekti.

Poyraz görmedi diye içten içe sevinirken kafamı yeniden sıraya koydum. Zil çalana kadar uyuduğumda zilin sesi ile uyanmıştım. Bu sırada Poyraz ve Ayaz sınıfa girmişti. Bir günüm daha ne kadar kötü geçebilir derken, bir daha bu kadar erken konuşmamaya karar verdim. “Kimmiş Efsun’a âşık olan?” Poyraz’ın sesi o kadar sert çıkmıştı ki olduğum yerde istemsiz irkildim. Bakışlarım, delici bakışları ile direkt bana bakan ve Ayaz ile kapıda durmuş Poyraz’a çevirdiğimde sertçe yutkundum.

Sınıftakiler Mert’i konuşuyor olmalıydı. Yanıma geldiğini duymuştu. Ona canımı bugün çok acıttın yarın devam etsen olur mu desem, bu seferlik sadece gülüp geçemez miydi? İçimden Canavar’a bu sefer izin ver, bir kere de ben kazanayım desem kabul eder miydi?

Sınıftaki dedikoducu, aptal kızlardan yanıt gelmezken “Kim dedim!” diye bağırdı. O kadar sinirli görünüyordu ki istemsizce oturduğum yerde küçüldüm. Yapmamalıydı. Poyraz’ı geçtim artık, o bu dünyadaki canavarlardan yalnızca birisiydi. Psikopattı. Ama Mert bunu yapmamalıydı. Yanıma gelerek ikimizi de tehlikeye atmamalıydı. O illaki karşılık verirdi fakat ben içimdeki Canavar’la ne yapacaktım?

Cevabın gelmesi uzun sürmedi. “Mert.” dediler arkada öylece olayları izleyen Mert’i göstererek. Poyraz beni es geçerek, tamamen görmezden gelerek hızlı adımlarla Mert’in yanına gitti ve yakasından tutup kaldırdığı gibi suratına bir yumruk attı. Konuşmadı. Sormadı. Direkt yargısız infaz yaptı ve bu şaşırtmadı.

Bu görüntü vücudumun titrememi sağlarken Canavar’a oynadığım oyunu tamamen kenara attım. Aramızdaki sözsüz anlaşmayı bozdum. Onun gibi davranamazdım. Aynı şekilde bana vurduğunu düşünmek canımı yakıyordu. Onu bekleyerek kaderime razı olamazdım. Hızla çantamı aldım ve montumu alarak ayaklandım.

Lütfen Canavar… Beni durdurma, lütfen gitmeme izin ver. Sözümde durmadığım için cezamı sonra ver. Bugün olmasın, Poyraz yeniden vurmasın lütfen.

Poyraz’ın sınıftaki diğer arkadaşları da Poyraz’ın yanına gittiğinde ben çoktan kapıya doğru yürümeye hatta koşmaya başlamıştım. Burada durmak istemiyordum. Daha doğrusu az sonra, bütün bunların suçlusu benmişim gibi davranacağı için kaçıyordum. Canavar’ın zihnimde belirip, hareketlerimin her zamanki durmasını bekliyordum fakat attığım her adım gayet düzgündü.

İzin verdi, gitmeme izin verdi diyerek iç geçirdim. Poyraz ve arkadaşları Mert’i hırpalarken ben kapıya kadar gelmiştim. Ona üzülmüştüm. Seni seçmediğim, o küçük mutlu olma şansını kullanmadığım için özür dilemek istedim. O bunları hak etmemişti. Tıpkı benim gibi. Poyraz’ın yanına gidip bir ihtimal onu durdurabilirdim ama yapmadım. Onun yerine kapıda dikilen Ayaz’ın yanından geçmek için hamle yapacağım sırada Poyraz’ın sesini duydum.

“Efsun! Konuşacaklarımız var.”

Bu bir nevi gitme, canını yakacağım demekti. Gözlerim Ayaz’ın gözlerine bakarken cevap vermek istedim. Seninle konuşmak istemiyorum, benim bir suçum yok demek istedim. Yapmadım, uzatmadım. Canavar sözünde dururken kaçmalıydım. Hem de hemen! Her zamanki yüz ifadem ile Ayaz’ın suratına bakarken Ayaz kaçmama yardım ederek kapının önünden çekildi. Çıkmamla öğretmenin ders için geldiği sınıftaki kavgayı ayırmaya çalıştığını gördüm.

Uğuldayan kulaklarım, dönen başımın izin verdiği kadar hızlı davranarak okuldan çıktım ve yürümeye başladım. Poyraz’ın peşimden geleceğini biliyordum, sonra olacakları da… Onun beni bulamayacağı bir yere kadar yürüdüm. Kendime, düştüğüm bu hale acıyarak sadece yürüdüm. Sonra onunla bizim parkımıza geldim.

Canavar’la…

Etrafını çeviren binalardan dolayı ıssız bir parktı. Çoğu kaydırak, salıncak kırılmıştı. Duvarlara yapılan grafitiler ile daha da ıssız ve terk edilmiş bir alanı anımsatıyordu. Öyleydi de. Gündüz vakti kimsenin gelip oturduğunu, vakit geçirdiğini görmemiştim. Geceleri ise sadece keşlerin gelebileceği bir yerdi.

Canavar zihnime girerek beni hep buraya getirirdi. Bizi, konuşmamızı kimsenin fark etmeyeceği tek yer buraydı. O hep benimle konuşabilirdi fakat karşılık almak istediğinde geldiğimiz yer; onun için sığınak, benim için ise darağacıydı.

İlerledim. Sırtımı grafiti ile süslenmiş, yıkılmaya yüz tutmuş duvara yasladım. Onunla konuşmalıydım.

Onu düşündüğüm de hissetmiş gibi karşımda belirdi. Görkemli bir bedeni vardı. Uzun ve kalıplı olması onu ihtişamlı kılıyordu. Ama gözakının olmaması, gözünün tamamen siyaha bürünmesi onu korku filmlerinden çıkmış bir varlık gibi gösteriyordu.

O benim korku filmimdi. Ben umarım filmin sonunda kötü karaktere dönüşen kadın değil de, ölen bir kadın olurdum.

Bakışları hiç olmadığı kadar ölümcüldü. Sinirliydi. Konuşmamı bekledi fakat benim dudaklarım hiç aralanmadı. Korkmuştum. Yapacaklarından değil, yine bir planı çöpe attığım için… Bunun bir plan olduğunu, sahte olduğumu anladıysa işte o zaman yanmıştım. Bu fırsat tekrardan ayağıma hiç gelmeyecekti. Konuşmadığım için daha da sinirlendi.

“Fare ölmek istiyor mu?”

Yeniden gözünden düşmüştüm. Bir birey olduğumu yeniden reddediyor, benimle üçüncü şahısmışım gibi konuşuyordu. Ve denek bir hayvanmışım gibi. Yine de böyle bir şey sormasına şaşırmıştım. Ölmek istediğimde bana çok kızardı. Burada ölmeyi her denediğimde sonuçlarını çok ağır ödemiştim. Ne cevap vereceğimi bilemedim.

Ölmek istiyordum.

Ölmek istediğimi söylersem bana karşı güveni tamamen bitebilirdi.

Ölmeme asla izin vermezdi biliyordum. Yine de ya bu sefer gerçekten çok sinirlendiyse ve izin verirse diye düşünmeden edemiyordum.

Gözlerine bakılı kaldım. Yine cevap yoktu. Derin bir nefes aldım, nefesim düzene girsin diye. O an kucağımda duran avucumun ortasında bir neşter belirdi. Gözlerim büyüdü. Nefesim daha da hızlandı.

“Hadi. Ben sözümde dururum, bugünün senin.”

Dudaklarım kenara çekildi. Önce gülümsedim. Neşteri sıkıca tuttuğumda ise tamamen sırıtarak ona baktım. Gülmem onu daha da rahatsız etmişti. İlk defa onu bu kadar sinirlendirebilmiştim. Bir şekilde ben kazanmıştım. Ölecektim, sonunda…

Bu bir oyun aptal, yapma diyen tarafımı susturdum. Oyun olsa da kaybedecek bir şeyim kalmamıştı. Yaşamadığım neyi yaşatabilirdi ki? Her acıyı tatmıştım. Neşteri usulca bileğime götürmüştüm ki telefonuma ardı ardına iki bildirim geldi. Bakmamalıydım. Poyraz’dan başkası olamazdı. Ama Canavar’ın ani bir tepki vermesi her şeyi değiştirdi. Onda ilk kez bir ifadeyi görmüştüm. İlk defa yıkılmaz duvarları yıkılmıştı. Kaşları çatılmış, yüzünde şaşkın bir ifade vardı.

Korkuyordu.

Boşta kalan elim cebimde ki telefona giderken bağırdı.

“Sakın! Korkaklık yapma, dikkatini dağıtma. Başladığın işi bitir. Canını yak!”

Kahkaha attım. Ölecektim ama önce neyden korktuğuna bakmam gerekiyordu. Daha önemlisi neden korktuğuna… “Durdursana!” dedim kışkırtarak. Zihnime girebilirdi, yapamıyordu. Bunların sebebini öğrenmek istiyordum. Onu zihnimden uzak tutabilecek bir açığı varsa, onu kışkırtarak öğrenmek istiyordum. Belki ölmek istemezdim. Kendimin değil, onun hayatına son vermek isterdim kim bilir?

Telefonu cebimden çıkardığımda karşımdaki beden yok oldu. Zihnimde onun getirdiği karışıklığı, ağırlığı hemen fark ettim. Durdurmaya çalıştı. Gücü azalmış gibiydi, engel olamadı. Çırpınmaları bana zevk verdi. Sonrasında zihnimde sesini duydum.

“Ölmene izin vermeyecektim. Sadece kaçtığın acıyı, kendin yaratmanı istedim. Ufak çizikler istedim, ölemezsin! Sen benimsin, benden gidemezsin!”

Bunları neden şimdi söylüyordu? Beni durduramıyordu, korku ona iyi gelmemişti. Onu daha da kışkırtmak için neşteri sağ elimle boynuma götürdüğümde, yüzümdeki sırıtma ile telefonuma gelen mesajları okudum. Her bir kelimede Canavar çıldırmış gibi bağırarak acı çekti, sonunda beni terk etti.

0535***: Benim yangınlarım, senin yağmurlarına hasret. Ne zaman akıtacaksın gözyaşlarını? Ne zaman bırakacaksın güçlü biri gibi görünmeyi?

0535***: Ayrıca yaşamı hiç tatmamış birisinin gülümseyerek ölümü beklemesi hiç adil değil.